Wielki Post - dzień dwudziesty szósty

Modlitwa

Wraz z jaśniejącym dniem oddal Panie noc ciemną, aby nasza wiedza, oświecona Twoim światłem, służyła Ci w nowej czystości.

Początek biegu słońca wyznacza śmiertelnikom początek pracy. Panie, przygotuj w naszych duszach mieszkanie na ten dzień, który nie zna zachodu słońca. Pozwól, by inni widzieli w nas życie płynące z tajemnicy zmartwychwstania i napełnij nasze serca Twoimi wiekuistymi rozkoszami.

Umacniając w nas wierność, odciśnij w nas Panie znak tego dnia, który nie zależy ani od świtu, ani od biegu słońca. Każdego dnia dotykamy Ciebie w Twoich świętych tajemnicach i przyjmujemy Cię w naszym ciele. Pozwól nam, byśmy w nas samych doświadczyli zmartwychwstania, na które z nadzieją czekamy.

Panie, stań się skrzydłami dla naszych myśli - lekkimi skrzydłami, które nas uniosą ku wyżynom i poprowadzą do naszego wiekuistego mieszkania.

Panie, gromadząc się przy duchowym stole, wspominamy Ciebie. Spraw, by rzeczy rozpamiętywane były dla nas rzeczywistością w czasie przyszłego odnowienia.

Spraw, byśmy mogli pojąć, do jakiego piękna jesteśmy powołani, poprzez to duchowe piękno, które Twoja nieśmiertelna wola budzi w nas już w tym śmiertelnym życiu.

Twoje ukrzyżowanie, o nasz Zbawicielu położyło kres Twojemu cielesnemu życiu. Pozwól nam ukrzyżować naszego ducha w nadziei na życie, w Duchu Świętym.

Jezu niech przez Twoje zmartwychwstanie wzrasta w nas człowiek duchowy, a kontemplacja Twoich tajemnic, niech będzie lustrem, w którym będziemy mogli go rozpoznać. 

Pozwól nam, Panie, podążać z pośpiechem w stronę naszej błogosławionej Ojczyzny i posiąść ją już teraz w kontemplacji - tak jak Mojżesz widział Ziemię Obiecaną ze szczytu góry.

/św. Efrem /

(...) to wielkie zadanie, jakim jest rozpoznanie własnych grzechów przez rachunek sumienia, ten wielki wysiłek duchowy, jakim jest żal za grzechy -  postanowienie poprawy, a w końcu sama spowiedź, z perspektywą zadośćuczynienia za zło popełnione - chociaż to wszystko niewątpliwie jest wielkim trudem, to jednak jest równocześnie wielką, może największą twórczością, jaką Ewangelia otwiera przed człowiekiem: tworzyć siebie na nowo! Tworzyć, przekształcać całe swoje życie i postępowanie według wymogów prawdy i miłości. stawać się nowym stworzeniem w Chrystusie! Przeważać szalę dobra w dziejach człowieka, nie poddawać się złu.

(bł. Jan Paweł II, Rzym, 26 marca 1995r.)