Święty Wojciechu, Polaków patronie,

 Święty Wojciechu, Polaków patronie,
Tyś pierwszą gwiazdą na polskiej koronie,
Choć ziemia czeska na świat Cię wydała,
To ziemia polska tak Cię pokochała,
Że Cię przyjęła, jak syna dobrego,
Uznając w Tobie Patrona przyszłego,
Byłeś pasterzem dobrym, miłosiernym,
Dla ludu ojcem i doradzcą wiernym.
Cały majątek niosłeś mu w ofierze
I utwierdzałeś w chrześcijańskiej wierze.
Jako Apostoł pierwszy w pruskiej ziemi
Burzyłeś bożki słowami Bożemi.
Nie jedną duszę między poganami
Zyskałeś niebu Twemi naukami.
Pogańska ręka życie Ci odjęła,
W kawałki ciało Twe święte pocięła.
A krew Twa święta przyniosła zysk taki,
Że później wiarę przyjęli Prusaki.
Król zwiózł Twe ciało do Piastów stolicy,
Do miasta Gniezna blisko od Kruszwicy.
Kmiotki je wzięli na swe polskie ręce,
Złożyli w srebrnej kosztownej trumnience,
A odtąd Gniezno jest miastem żałoby,
Tam polskich królów, tam i świętych groby.
Tam też kmieć polski, pan, król i cesarze
Chodzą na odpust, niosąc serca w darze,
Święty Wojciechu, przyczyń się za nami
W naszej niedoli Twojemi modłami,
Abyśmy ojców trzymali się wiary
I nie skąpili dla biednych ofiary;
Za dobro braci byśmy życie dali,
Dla ich zbawienia chętnie krew przelali;
Byśmy statecznie do naszego zgonu
We wszystkiem strzegli Pańskiego zakonu,
A potem w niebie z Tobą królowali
I wraz z Świętymi Boga wychwalali.