W ciężkiej chorobie (Ps 41)

Szczęśliwy ten, kto myśli

o biednym i o nędzarzu,

w dniu nieszczęścia Pan go ocali.

Pan go ustrzeże, zachowa przy życiu,

uczyni szczęśliwym na ziemi

i nie wyda go wściekłości jego wrogów.

Pan go pokrzepi na łożu boleści,

podczas choroby poprawi

całe jego posłanie.

Ja mówię: „O Panie, zmiłuj się nade mną;

uzdrów mnie, bo zgrzeszyłem przeciw Tobie!”

Nieprzyjaciele moi mówią

o mnie złośliwie:

„Kiedyż on umrze i zginie jego imię?”

A jeśli przychodzi któryś odwiedzić, mówi puste słowa,

w sercu swym złość gromadzi,

gdy tylko wyjdzie za drzwi, wypowiada ją.

Szepcą przeciw mnie wszyscy,

co mnie nienawidzą,

i obmyślają moją zgubę:

„Zaraza złośliwa nim zawładnęła”

i „Już nie wstanie ten, co się położył”.

Nawet mój przyjaciel, któremu ufałem

i który chleb mój jadł,

podniósł na mnie piętę.

Ale ty, Panie, zmiłuj się nade mną

i dźwignij mnie, abym im odpłacił.

Po tym poznam, żeś dla mnie łaskawy,

gdy mój wróg nie odniesie

nade mną triumfu.

A Ty mnie podtrzymasz

przez wzgląd na mą prawość

i umieścisz na wieki

przed Twoim obliczem.

Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,

od wieków aż po wieki!

Amen, amen.

Źródło; Modlitewnik Seniora 

Imprimatur

Kuria Metropolitalna w Krakowie
nr 3000/2009, 15 października 2009
bp Jan Szkodoń, wikariusz generalny
ks. Kazimierz Moskała, wicekanclerz